Η πρωτοπαθής χολική κίρρωση (ΠΧΚ) [primary biliary cirrhosis (PBC)], περιγράφηκε από τους Addison-Gull το 1851 και από τον Hanot το 1876. Οι MacMahon και Thannhauser, εκατό χρόνια αργότερα, συσχέτισαν την κίρρωση του ήπατος με την φλεγμονώδη καταστροφή των μικρών ενδοηπατικών χολαγγείων.
Η πολυκυστική νόσος ήπατος είναι μιακληρονομική πάθηση, χαρακτηριζόμενη από προοδευτικό πολλαπλασιασμό χολικών κυστών. Παθοφυσιολογικά, η ελάττωσης του ενδοκυττάριου ασβεστίου οδηγεί σε μετατροπή των χολαγγειοκυττάρων σε χολαγγειοκύστεις με επακόλουθη την υπερπλασία αυτών.
Η παρούσα μελέτη διερευνά την πιθανή συσχέτιση του σακχαρώδους διαβήτη με την αύξηση του κινδύνου εμφάνισης ηπατικής εγκεφαλοπάθειας σε κιρρωτικούς ασθενείς. Χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα των τριών τυχαιοποιημένων μελετών, οι οποίες εξέταζαν την δράση της σαταβαπτάνης (satavaptan), ανταγωνιστή υποδοχέων της βαζοπρεσσίνης, που δεν αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης ηπατικής εγκεφαλοπάθειας σε ασθενείς με κίρρωση και ασκίτη.
Τα νεότερα, αμέσως δρώντα αντιικά φάρμακα (direct acting antivirals, DAAs) έναντι του ιού της ηπατίτιδας C (hepatitis C virus, HCV) στερούνται σοβαρών παρενεργειών και γι αυτό μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε ασθενείς με προχωρημένη ηπατική νόσο. Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει σαφές αν η κάθαρση του HCV σε αυτούς τους ασθενείς μπορεί ταυτόχρονα να οδηγήσει και σε σημαντική βελτίωση της ηπατικής τους λειτουργίας.
Είναι γνωστό ότι ο συνυπάρχων σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ) επιταχύνει την εξέλιξη της υποκείμενης ηπατικής νόσου και αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης ηπατοκυτταρικού καρκίνου. Στόχος της εργασίας αυτής ήταν ο καθορισμός των παραγόντων που σχετίζονται με την παρουσία ΣΔ και των διαταραχών της γλυκόζης νηστείας (προδιαβήτη) σε μία μεγάλη πολυεθνική ομάδα ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ).
Η νεφρική δυλσειτουργία αποτελεί σημαντικό αίτιο νοσηρότητας και θνητότητας στους κιρρωτικούς ασθενείς. Λαμβάνοντας υπόψη το δυνητικό κίνδυνο πρόκλησης νεφρικής βλάβης από τα ιωδιούχα σκιαγραφικά τα οποία χρησιμοποιούνται για τη διενέργεια αξονικής τομογραφίας, είναι πολλές φορές ανάγκη να διενεργηθούν εναλλακτικές τεχνικές για την απεικόνιση του ήπατος σε ασθενείς που είναι υποψήφιοι λήπτες ηπατικών μοσχευμάτων
Η κάθαρση του αντιγόνου επιφανείας (HBsAg) αποτελεί τον ιδανικό στόχο της θεραπευτικής παρέμβασης σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ). Ωστόσο με τις εγκεκριμένες θεραπείες [πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη (PegIFN) για ορισμένη διάρκεια ή νουκλεοσ(τ)ιδικά ανάλογα χορηγούμενα μακροχρονίως και ίσως δια βίου] ο στόχος αυτός δεν είναι ρεαλιστικός αφού η πιθανότητα απώλειας του HBsAg είναι ιδιαίτερα χαμηλή.
Η πρωτοπαθής χολική κίρρωση (ΠΧΚ) αποτελεί χρόνιο χολοστατικό νόσημα που χαρακτηρίζεται από την καταστροφή των μικρών ενδοηπατικών χοληφόρων οδηγώντας στην προοδευτική εγκατάσταση ίνωσης έως και την τελικού σταδίου ηπατοπάθεια και κίρρωση. To αρκτο-δεοξυχολικό οξύ (UDCA) αποτελεί σήμερα την μοναδική εγκεκριμένη και ευρέως αποδεκτή θεραπεία των ασθενώνμε ΠΧΚ.
Τα νεώτερα αντιιικά νουκλεοτ(σ)ιδικά ανάλογα (NA) υψηλού γεννητικού φραγμού, εντεκαβίρη (ETV) και τενοφοβίρη (TDF) χαρακτηρίζονται από υψηλή αποτελεσματικότητα σε συνδυασμό με ελάχιστες ανεπιθύμητες ενέργειες.
Η κλίση πίεσης των ηπατικών φλεβών (hepatic venous pressure gradient, HVPG) αποτελεί ακριβή τρόπο εκτίμησης της πίεσης στην πυλαία φλέβα. Η βαρύτητα της πυλαίας υπέρτασης έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί προγνωστικό παράγοντα ανταπόκρισης ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C σε θεραπεία με πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη και ριμπαβιρίνη.
