Η κάθαρση του αντιγόνου επιφανείας (HBsAg) αποτελεί τον ιδανικό στόχο της θεραπευτικής παρέμβασης σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ). Ωστόσο με τις εγκεκριμένες θεραπείες [πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη (PegIFN) για ορισμένη διάρκεια ή νουκλεοσ(τ)ιδικά ανάλογα χορηγούμενα μακροχρονίως και ίσως δια βίου] ο στόχος αυτός δεν είναι ρεαλιστικός αφού η πιθανότητα απώλειας του HBsAg είναι ιδιαίτερα χαμηλή.

Η πρωτοπαθής χολική κίρρωση (ΠΧΚ) αποτελεί χρόνιο χολοστατικό νόσημα που χαρακτηρίζεται από την καταστροφή των μικρών ενδοηπατικών χοληφόρων οδηγώντας στην προοδευτική εγκατάσταση ίνωσης έως και την τελικού σταδίου ηπατοπάθεια και κίρρωση. To αρκτο-δεοξυχολικό οξύ (UDCA) αποτελεί σήμερα την μοναδική εγκεκριμένη και ευρέως αποδεκτή θεραπεία των ασθενώνμε ΠΧΚ.

Τα νεώτερα αντιιικά νουκλεοτ(σ)ιδικά ανάλογα (NA) υψηλού γεννητικού φραγμού, εντεκαβίρη (ETV) και τενοφοβίρη (TDF) χαρακτηρίζονται από υψηλή αποτελεσματικότητα σε συνδυασμό με ελάχιστες ανεπιθύμητες ενέργειες.

Η επίδραση της βαρύτητας της στεάτωσης στη μέτρηση της ηπατικής ακαμψίας (liver stiffness measurement, LSM) δεν έχει μελετηθεί επαρκώς στη μη αλκοολική λιπώδη νόσο του ήπατος. Στην παρούσα μελέτη, οι ερευνητές εκτίμησαν την επίδραση της βαρύτητας της στεάτωσης (όπως αυτή εκτιμήθηκε με υπερηχογράφημα και βιοψία ήπατος),.

Ο ενδαρτηριακός χημειοεμβολισμός του ήπατος (transarterial chemoembolization,TACE) με σφαιρίδια που απελευθερώνουν φάρμακα αποτελεί την καθιερωμένη θεραπεία των ασθενών με ενδιάμεσου σταδίου (BCLC B) ηπατοκυτταρικό καρκίνο (HKK), αλλά και σε ασθενείς με ΗΚΚ πρώιμου σταδίου ως “γέφυρα” για την ηπατική μεταμόσχευση.

Η κλίση πίεσης των ηπατικών φλεβών (hepatic venous pressure gradient, HVPG) αποτελεί ακριβή τρόπο εκτίμησης της πίεσης στην πυλαία φλέβα. Η βαρύτητα της πυλαίας υπέρτασης έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί προγνωστικό παράγοντα ανταπόκρισης ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C σε θεραπεία με πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη και ριμπαβιρίνη.