Εισαγωγή: Η σιρτουίνη 1 (Sirt1) καταστέλλεται στη μη αλκοολική λιπώδη νόσο του ήπατος (NAFLD), ενώ η διέγερση ή υπερέκφρασή της οδηγεί σε μειωμένη σοβαρότητα της νόσου σε προκλινικά NAFLD μοντέλα. Η λευκίνη αλλοστερικά ενεργοποιεί τη Sirt1 και συνεργεί με άλλους ενεργοποιητές του μονοπατιού Sirt/AMPK/NO. Δημιουργήσαμε έναν τριπλό συνδυασμό της λευκίνης, της μετφορμίνης και της σιλδεναφίλης (NS-0200), ο οποίος ήταν αποτελεσματικός σε ένα μοντέλο ποντικών μη αλκοολικής στεατοηπατίτιδας (NASH).

Τόσο τo μεταβολικό σύνδρομο όσο και η κατανάλωση αλκοόλ σχετίζονται με αυξημένο επιπολασμό ηπατικής στεάτωσης, μία μειονότητα ωστόσο των ασθενών αναπτύσσουν ηπατική ανεπάρκεια και ηπατοκυτταρικό καρκίνο. Λίγες μελέτες στο γενικό πληθυσμό έχουν αναλύσει μεταβολικούς προγνωστικούς παράγοντες των σοβαρών αυτών ηπατικών επιπλοκών.

H έλευση των άμεσα δρώντων αντιικών (direct‐acting antivirals -DAA) έχει αυξήσει τα ποσοστά παρατεταμένης ιολογικής ανταπόκρισης (sustained virological response -SVR) σε ασθενείς με προχωρημένη ηπατική νόσο και χρόνια ηπατίτιδα C. Προς το παρόν, υπάρχουν λίγα δεδομένα ως προς την κλινική έκβαση και τη μακροχρόνια διατήρηση της εκρίζωσης του ιού.

Η HCV λοίμωξη αποτελεί την κύρια ένδειξη μεταμόσχευση ήπατος (Liver Transplantation-LT) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Απο το 2013, η ελεύθερη ιντερφερόνης αντιική θεραπεία έχει οδηγήσει σε παρατεταμένη ιολογική ανταπόκριση (SVR) σε πολλούς υποψηφίους μεταμόσχευσης ήπατος (LT).

H πρωτοπαθής χολική χολαγγειίτιδα (PBC) είναι σπάνια νόσος με βραδεία εξέλιξη, γεγονός που δυσχεραίνει τη διενέργεια των προοπτικών κλινικών μελετών με μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων. Τα τελευταία 20 χρόνια το αρκτοδεοξυχολικό οξύ (UDCA) αποτελεί τη θεραπεία της PBC, όμως περίπου 40% των ασθενών δεν παρουσιάζουν πλήρη ύφεση και κινδυνεύουν από την πρόοδο και τις επιπλοκές της νόσου.

Εισαγωγή και σκοπός: Οι αυτόματες πυλαιοσυστηματικές αναστομώσεις (SPSS) έχουν συσχετιστεί με ηπατική εγκεφαλοπάθεια (ΗΕ). Ελάχιστα είναι γνωστά σχετικά με τον επιπολασμό τους σε ασθενείς με κίρρωση ή σχετικά με την κλινική τους σημασία.