Άνδρας 56 ετών προσήλθε στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, λόγω ικτερικής χροιάς δέρματος και βλεννογόνων από 14ημέρου με συνοδό κνησμό. Προ μηνός, στο πλαίσιο διερεύνησης απώλειας βάρους, διεγνώσθη με υπερθυρεοειδισμό σε έδαφος νόσου Graves και τέθηκε σε αγωγή με θειαμαζόλη. Η αγωγή διεκόπη μια εβδομάδα πριν την τωρινή του προσέλευση, λόγω του ικτέρου. Από το λοιπό ιστορικό, ανέφερε σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και αρτηριακή υπέρταση, για τα οποία ελάμβανε νεμπιβολόλη, μετφορμίνη, εμπαγλιφλοζίνη, ντουλαγλουτίδη και ινσουλίνη glargine χωρίς τροποποίηση στο είδος ή στη δοσολογία της χρόνιας αγωγής του τους τελευταίους 6 μήνες. Δεν ανέφερε κατανάλωση αιθυλικής αλκοόλης ή χρήση φυτικών σκευασμάτων ή συμπληρωμάτων διατροφής. Κλινικά, πέραν του ικτέρου και ήπιας φλεβοκομβικής ταχυκαρδίας, δεν αναγνωρίσθηκε άλλο παθολογικό εύρημα. Εργαστηριακά, ανευρέθη αυξημένη τιμή χολερυθρίνης, αμέσου τύπου (tBil=11.5mg/dl, dBil=8.3mg/dl), SGOT=47 U/L, SGPT=119 U/L, ALP=291 U/L και γGT=185 U/L με φυσιολογική συνθετική λειτουργία ήπατος. Οι τιμές των θυρεοειδικών ορμονών ήταν TSH=0.015 μIU/ml και FT4=0.98 ng/dl. Το υπερηχογράφημα ήπατος ήταν φυσιολογικό, πλην ήπιας στεάτωσης.

Λόγω υψηλής υποψίας φαρμακευτικής ηπατοτοξικότητας, η χρόνια αγωγή διεκόπη και ο ασθενής εισήχθη προς περαιτέρω διερεύνηση. Ωστόσο, κατά τη νοσηλεία, η εργαστηριακή του εικόνα επιδεινώθηκε περαιτέρω (tBilmax=23.11 mg/dl, dBilmax=17.43 mg/dl, TSH=0.01 μIU/ml, FT4=1.93 ng/dl).

Στο διάστημα αυτό, ο ιολογικός έλεγχος για ηπατίτιδες A, Β, C, και Ε και για τους ηπατοτρόπους ιούς EBV, CMV ήταν αρνητικός. Ο ποσοτικός προσδιορισμός ανοσοσφαιρινών ήταν εντός φυσιολογικών ορίων και ο έλεγχος αυτοαντισωμάτων ΑΝΑ, ASMA, LKM και AMA επίσης αρνητικός.